خودم را کاملا از دیگران جدا کرده ام چون فکر می کنم من آدم گوشه گیر و منزوی هستم. هر چند که مطمئن نیستم که واقعا گوشه گیر و منزوی باشم. خیلی اوقات افرادی که دائما در جمع و با دیگران هستند را نقد می کنم و فکر می کنم آنها از سر بی کاری و بی هدفی در جمع ها هستند. من تمایلی به داشتن رابطه دوستانه یا رابطه عاطفی با کسی ندارم.
همگی مون رابطه های زیادی داشتیم که همون اوایل احساس کردیم که یه رابطه‌ی نا سالم و بهتره کات کنیم، اما ادامه دادیم… متاسفانه خیلی از رابطه هایی که به ازدواج و زندگی مشترک ختم شدن جز همین رابطه ها بودن و هستن شاید مهمترین دلیلیش اینکه خارج شدن از یه رابطه واقعا کار ساده ای نیست.
کار راحتی نیست که خیلی منطقی بشنیم و با روش گفتگوی مسالمت آمیز دل بکنیم! شاید آدم هایی که خیلی منطقی هستن و زیاد احساسات به خرج نمیدن بتونن اما برای کسایی که احساسی هستن این کار شکستن شاخ قول حساب میشه. حالا واقعا چرا خارج شدن از یه رابطه ی غیرسازنده که می دونیم به درد ما نمی خوره انقد سخته؟
